Dag 18 (Punakaiki)

Vandaag gaan naar Punakaiki. Daar gaan we kijken naar de pancake rocks en de blowholes. 

We staan rustig op en zien nog hoe een aantal mountainbikers worden opgepikt door de heicopter. Hierna vertrekken wij naar Punakaiki. 

Als we de parkeerplaats bij Punakaiki op rijden loopt er een meeuw voor onze camper uit. Deze gaf ons een rondleiding (onder comentaar van Reinier en Jelle) over de parkeerplaats.

Het is redelijk prut weer dus we trekken toch maar onze jas aan. De route bij de Pancake rocks en blowholes is ongeveer 20 minuten lang. Langs de route zijn een aantal uitkijk punten waarvan we schitterend zicht hebben op de rotsen.

De pancake rocks hebben de naam gekregen vanwegen de lagen in de rots. De rotsen bestaan uit leisteen wat gevormd word door milijoenen jaren zee druk, op diepte. Organische afval bijvoorbeeld dode vissen en schelpdieren worden milijoenen jaren samen geperst en vormen zo leisteen lagen.

Tijdens de wandeling kwamen we ook nog een, voor ons onbekende, vogel tegen.

Deze kwam hard langs ons rennen met eten voor haar kleintje in haar bek. Op een gegeven moment kwamen we langs een struik en hoorde we een raar geluid.

We keken beter en zagen dat het de vogel en haar kleintje waren. Ze was aan het voeden. Ik had een klokkenhuis van een appel in mn hand en die kreeg ze in het oog. Zonder blikken of blozen kwam ze op me afgelopen, kijkend nar de appel in mijn hand. Ik brak een paar stukjes af en gooide die naar haar. Ze pakte ze op en bracht die naar haar jong.

Ze bleef terug komen en rein heeft de appel van me overgenomen en hield die vast en keek of ze het uit z'n hand durfde te happen. Nou.....daar had ze geen moeite mee. Met gevaar voor eigen hand heeft rein de appel vast gehouden en heeft zij, al pikkend, stukjes appel weg gehakt uit de appel. Op een gegeven moment pikte ze zo hard dat we de appel maar aan haar hebben gegeven.

Ze nam hem mee in haar nest en daar heeft ze, met een soort karate snavel, de appel helemaal in stukjes gekliefd en aan haar jong gegeven. Wij waren wel blij dat ze goed kon mikken en dat niet met rein z'n hand heeft gedaan. God wat een agressief beest was dat, wat eten betreft.

Hierna zijn we nog een smerig kopje koffie en warme chocolademelk weze drinken en hebben we onze reis hervat. We zijn uteindelijk op een camperplek in Hotikita beland. Dit is een erg bijzondere plek. We staan namelijk op het terrein van een oud psychiatriche instelling. De gebouwen waar we in kunnen douchen en plassen zijn ook in oude staat behouden. Alle meubels en kamers zijn nog precies zoals het was.

Het heeft ook echt nog de sfeer van vroeger, beetje zoals de film One fly over the koekoe's nest.

Wij gaan nu van onze avond genieten.

Liefs,

Patty