Dag 27 (Dunedin - zo ver als we kunnen rijden)

Voor vandaag staat ook een bezoek aan het Royal Albatros Centre op de planning. Nu niet om de kleine blauwe pinguins te bekijken maar om een bezoek te brengen aan een Royal Albatros colonie die zich ook daar heeft genesteld. 

Heel bijzonder om deze grote vogels in het wild te kunnen zien. Omdat ze een beschermd diersoort zijn, maar ook omdat dit de enige Royal Albatros colonie is die zich heeft genesteld op bewoond land. Normaal gesproken vind je deze dieren dus op onbewoonde eilanden ed. Verder is het heel bijzonder omdat ze alleen aan land komen om te paren en om hun jong op te laten groeien tot het zelf zijn/haar vleugels uit kan slaan. 

We komen maar net optijd aan bij het Royal Albatros Centre. We hebben gereserveerd, maar moeten nog betalen dus ik vlieg naar binnen om de toegangskaartjes alvast te halen. Daarna worden we door een vrouw meegenomen naar een ruimte waar zij wat informatie verteld over de Royal Albatros. Zo verteld zij dat de spanwijdte van de vleugels wel 3 meter kan worden en dat een Royal Albatros zo'n 30/40 jaar word. De oudste ooit (in deze colonie) heette 'Grandma' en is 62 jaar geworden. Ook verteld zij dat de Royal Albatros 1 partner heeft voor het leven (maar zoals in het mensenleven zijn er soms scheidingen, triootjes of zelfs vrouwtje-vrouwtje stellen die de zorg voor een Albatros ei overneemt). 

Een Albatros komt alleen aan land om te paren en het jong op te laten groeien. Een jaar lang besteed deze zijn/haar tijd op zee... alleen, dus zonder parner. Na dit jaar (waarin zij rond Antartica vliegen) gaan ze terug naar een plek dicht bij waar het mannetje zelf uit het ei is gekomen. Het mannetje komt altijd eerder aan dan het vrouwtje en maakt het nest voor het ei. Daar ontmoeten hij zijn (vaste) partner weer, kletsen ze wat bij, vernieuwen ze hun relatie en gaan zij paren. Wanneer er een ei is gelegd gaan het mannetje en het vrouwtje om de beurt 100den km's de zee op om te zoeken naar eten. De ene wisselt de andere af zodat die ook zijn buikje kan gaan vullen. Als het ei is uitgekomen gebeurd hetzelfde, alleen moet de Albatros die naar voedsel opzoek is voor 2 eten mee nemen. 

1 kilo voor zichzelf en 2 kilo voor het jong..... Op een gegeven moment is het jong dus best dik en kan het niet op zijn eigen poten staan. Dan brengen de Albatrossen steeds minder eten mee en laten ze het jong ervoor werken. Zo gaan ze ongeveer 30 meter van het nest af zitten en moet het jong naar hun toekomen. Aan het eind heeft het jong veel honger en moet het zelf opzoek naar voedsel. Dan slaat het 

zijn/haar vleugels uit en dat is het punt waarop de ouders stoppen om voor het jong te zorgen.

De eerste 4/5 jaar spendeert het op zee en komt daarna terug naar de plek waar het uit het ei is gekomen. Omdat het jong nog nooit op het land is geland is het heel onwennig dus de eerste paar keer zijn crashes. Op deze plek ontmoet hij/zij andere Albatrossen waarmee hij/zij gaat socializen. Dit gebeurd totdat zij ongeveer 8/9 jaar oud zijn, waarna zij een partner voor het leven uitzoeken en gaan paren. Ze zijn dan weer een jaar lang bezig met het opvoeden van het jong, en daarna nemen ze een jaar sabbatical. 1 ei per 2 jaar dus, tot ze een jaar of 40 zijn en overlijden...

Het was heel indrukwekkend. De Albatrossen zijn dus best intelligente beesten en ik heb weer een hoop geleerd vandaag.

Na de tour zijn wij alvast begonnen om richting Christchurch te rijden. Nu staan we op een plek met uitzicht op de stille oceaan. Een tip van een local hier. Wat een vriendelijke mensen!

Slaap lekker en tot morgen!

Groetjes,

Cindy