Australie Dag 17

Het is lekker wakker worden in de ‘Jungle’. Ik ben er weer eens vroeg uit. Even na 6 uur. Dat heb ik deze vakantie vaak. ‘s Morgens wordt ik vroeg wakker en dan moet ik piesen. Ik wil er dan helemaal nog niet uit en probeer het zeer actief te negeren. Werk voor geen meter natuurlijk. Als ik terug kom kijk ik nog even omhoog. Het is al goed licht en gister ontdekte we in een boom niet ver hier vandaan. Een kolonie ‘Fruitbats’. Echt mooie grote vleermuizen. Het is een plaag in Australië. Je ziet ze overal in het donker wel eens voorbij wapperen. Maar om dat zo bij elkaar te zien hangen voor het donker is en nadat het licht is geworden, is toch ook weer uniek voor ons. En ja, alle 37 vleermuizen zijn weer veilig terug gekeerd vannacht en hangen lekker naast elkaar te kibbelen.

Als we een krappe 2 uur later allebei wakker worden maken we ons weer klaar voor een lange rit. Zoals eerder vermeld willen we vandaag naar Cooktown en moeten daarvoor een end terug rijden en weer naar boven. Er is wel een kustweg die vanaf Cape Tribulation rechtdoor naar Cooktown gaat maar dat bevat ruim 100 km onverharde weg van zand en grote stenen afgewisseld met diepe kuilen en plassen. Alleen toegankelijk voor 4x4 voertuigen. Deze weg is er ook no niet zo lang. Halverwege de jaren 80 wilde de regering deze weg aanleggen. Groot protest vanuit Cape Trib volgde met zelfs afzetting van en vastketenen aan de bulldozers. Het mocht niet baten en de werkers baande zich letterlijk een weg naar Cooktown. Het project is nooit volledig afgemaakt dus nu na ruim 30 jaar is het nog steeds niet verder gekomen dan een dodgy 4x4 weg. Voor Cape Trib goed, dat zorgt er voor dat dat deel geen doorgaande kortere weg wordt en daarmee veel (vrachtverkeer) over dit stuk ogenschijnlijk afgelegen landschap komt.

Voor ons en onze dappere dopje betekend dat dus wel omrijden. In plaats van z’n 00 km rijden zullen we nu bijna 350 km moeten rijden. Maar eerst rijden we een klein stukje door naar het einde van Cape Tribulation. We lopen daar een strandje op met fijn zand vol met glitters. Ik vermoed fijn kwarts. Als je het zand op je handen of voeten hebt blijf je met glittertjes achter. Hier treffen we ook een fenomeen aan wat we gister op het andere strand ook al tegen kwamen. Overal op het strand zijn kleine gaatjes te vinden met daarom omheen hele patronen van kleine bolletjes zand. Ik weet niet echt welke beestjes dit doen, maat sommige creaties zijn bijzonder ingewikkeld en symmetrisch. Het is laag tij en als we dichter naar het water lopen veranderen de bouwwerken van bolletjes in een soort ongeïnspireerde hoopjes stront. Ik snap dat wel, moet je werkplek maar zijn zo in dat zeiknatte zand.

We zetten na een rondje strand de reis in naar Cooktown. We komen hierbij nog eens langs Mount Molly waar we aftanken. Eigenlijk gaan de weg hier net voor naar boven maar met nog minder dan een kwart tank te gaan bekijk ik de opties voor de ruime 200 km nog te gaan en kom tot de conclusie dat er vanaf dan bijna niets meer is tot een dikke 150 km verder. Gaan we niet redden. We tanken af en gaan weer verder. Na nog 1 dorpje te hebben gepasseerd z’n 25 km verder volgt daarna heel lang niets. Echt heel lang. Dik 1,5 uur rijden we door niemandsland. We komen ook vrijwel geen auto’s tegen. Zeker 3 kwartier helemaal niets. We treffen vlak voor Lakeland een look out waar we even stoppen. Een toilet is nodig en die vinden we daar gelukkig ook. Vanaf de lookout kijk je uit over het dal en de lange kronkelende weg waar we over rijden. En in de verste verte helemaal niets verder. Ik vind dat wel genieten hoor, zo in niemandsland. We vertrekken even later weer verder en komen een ruim uur later aan in Cooktown. Ik heb de navigatie ingesteld op ‘Grassy Hill’, een heuvel die mooi uitkijkt over Cooktown en de omgeving. Je ziet hier mooi de baai en de Endeavour river het land in kronkelen. Van bovenaf zien we ook dat Cooktown maar klein is en verder in de omgeving niets tot weinig is. Het is daardoor erg goed om jezelf een beeld te geven van wat Captain Cook zag toen hij op exact deze plek stond om de omgeving in kaart te brengen.

Captain Cook voer met de Endeavour (van origine een kolenvrachtschip maar overgenomen door de Royal Navy) een verkenningstocht en zoals al eerder beschreven liep hij bij Cape Tribulation vast op het rif. Hij wist het schip los te krijgen en met aanzienlijke schade door te varen tot de baai van Cooktown. Daar kon hij het schip laten stranden zodat zij gerepareerd kon worden. Het heeft Cook en zijn bemanning 7 weken gekost. Op Grassy Hill heeft hij een groot deel van dit gebied in kaart gebracht en speurde hij de zee af waar hij was vastgelopen. Hij beschreef in zijn journaal dat hij bij laag tij zoveel zandbanken en koraalriffen kon zien, vele zelfs net boven het water en zover als hij met zijn verrekijker kon zien, dat hij terugvaren zuidwaarst als niet mogelijk beschouwde. Na de 7 weken voer hij dan ook noordwaarts om zijn reis uiteindelijk weer voort te zetten richting Engeland.

Ook wij besluiten noordwaarts te trekken, al is het dan niet verder dan de heuvel af en het stadje in. Het valt ons nog eens op dat het klein is en erg stil. We zoeken de camping op voor vanavond en na het plaatsen van de camper lopen we het stadje in, of eerder gezegd dorpje, nou eigenlijk gehucht. Er wonen circa 1600 mensen in Cooktown. Dat is dan wel 16 keer zoveel als in Cape Tribulation maar nog steeds erg weinig. Het is heel erg gericht op plezierjachten met maritiem clubs en boathouses. Vanmorgen heb ik de laatste koffie gebruikt dus ik lust wel een bakkie. De omgeving is erg mooi en zeker lopend langs de haven is het uitzicht over de baai en de rivier schitterend. Bijna alles is echter al dicht dus we lopen terug naar een wat ik dacht bar/cafe wat wel open was. ‘Old Mates Club’ heet het en buiten staat een bord met een uitgebreide menukaart en hangt een bordje met ‘All are welcome’. Dus tijd voor een lekker bakkie koffie. We stappen binnen en er komt direct een vriendelijk ogende meneer onze kant oplopen. Hij kijkt op z’n horloge en schud kort zijn hoofd. Sorry mate, you need to go and put on a proper t-shirt. We all need to wear proper clothes. Tot zover het bordje ‘All are welcome’. Ik draag namelijk een haltershirtje. Ik mag gerust even naar binnen en plaatsnemen voor 10 minuten. Daarna is het namelijk 6 uur en dan geld er een dresscode. Tot straks. Nou, ik bedankt vriendelijk en blijf beleefd, maar terugkomen doe ik uiteraard niet. Aan de overkant van de straat zit een hotel met losse bar beneden. Daar slagen we er wel in een lekker bakje koffie te bemachtigen. Hierna lopen we naar de supermarkt en halen we de laatste spulletjes voor vandaag, waaronder uiteraard ook koffie. Gewoon lekker in mijn haltershirtje.

We sluiten de dag af met een lekker maaltje, gemarineerde Chicken Kebab op een luxe broodje en sla. Helemaal goed. We besluiten ook dat we te hoge verwachtingen hadden van dit stadje. Het heeft echt wel zijn charme, er is vanaf 1900 erg weinig veranderd aan het uiterlijk zie ik op posterborden overal langs de hoofdstraat, alleen is de brede zandweg van de hoofdstraat gevuld met paard en wagen inmiddels vervangen voor asfalt en auto’s, de meeste gebouwen staan er nog en er is weinig bijgebouwd. Dat heeft zeker wat en spreek wederom tot de verbeelding van hoe het er moet zijn geweest in de tijd dat men goud vond in dit gebied en de Palm River, hier vlak bij, begonnen leeg te vegen waarmee Cooktown uiteindelijk een feit werd.

Is het stadje het waard om helemaal om te rijden? Ja en nee. Als je voor het stadje zelf komt, de vibe die er hangt of het eten en de winkeltjes, alleen als je toch al deze kant op moest. Je vind het elders iets zuidelijker ook allemaal wel. Het uitzicht is fantastisch maar ook dat vind je elders ook wel. Vanuit historisch oogpunt vind ik dit plaatsje zeker de moeite waarde en ook in de Aboriginal cultuur heeft dit gebied veel betekenis met de Endeavour river (Wabalumbaal) als hoofdrol in het verhaal van de verliefde zwarte vogel en de slang die hem zijn twee dochters weigerde. In het Kort, de vogel was stapel verliefd op twee zusjes en vroeg de slang om hen te mogen huwen. De slang weigerde hem zijn dochters. Kwaad en beledigd ging de vogel slapen en werd met wrok wakker. Hij nam een grote steen en liet die van een grote hoogte op het hoofd van de slang vallen. De rots ligt vlakbij Cooktown nog steeds op een bergtop. De slang gleed verwond van de berg af naar zee om zijn wonden te helen en creëerde daarmee de rivier.

Al met al ben ik blij dat we hier heen zijn gereden, ook omdat we de tijd er ruim voor hebben. Was het krapper geweest had ik dit wel geskipt.

Morgen kijken we nog heel even rond in dit kleine iconische stadje en rijden we daarna de eenzame route weer terug om te eindigen in Port Douglas.

Voor ons weltrusten, voor jullie G’day mates!