Australie Dag 33

Vandaag laten we de Grampians achter ons en zullen we het eerste stuk van The Great Ocean Road rijden. Wederom kijk ik ’s morgens hoopvol naar buiten. Geen vriendjes op het grasveld. Ze hebben blijkbaar een ander plekje in de ochtend.

We vertrekken vandaag richting Port Campbell. Dit ligt aan de Great Ocean Road, ook wel de B100 genoemd. De weg, ruim 240km lang, is gebouwd door veteranen van de eerste wereldoorlog om hen bij terugkomst van werk te kunnen voorzien. Van 1919 t/m 1932 werd aan de weg gebouwd. Dit alles zonder zware machines. Alles is met de hand gedaan en met dynamiet voor de grote rotsblokken. De weg is uiteindelijk opgedragen aan alle soldaten die gesneuveld zijn tijdens de eerste wereldoorlog en is daarmee het grootste oorlogsmonument ter wereld.

Ik heb gister de navigatie ingesteld van Halls Gap naar Port Campbell en zag dat de snelste route ons het eerste deel van de B100 zou laten missen. Ik stel dus zelf een route samen met specifieke tussenpunten die eerst naar Warrnambool gaat, waar de weg begint, en vandaaruit over de B100 naar Port Campbell. Als we de auto hebben ingeladen en de sleutel van het huisje hebben ingeleverd, hoor ik de navigatie zeggen: ‘U bent weer online, dit is de snelste route’. We zijn onderweg. De route is afwisselend mooi, bijzonder, saai en op redelijk wat delen heel Hollands. Er is veel landbouw in deze omgeving daar de grond vlak is dus makkelijk te verbouwen. De route via de navigatie lijkt heel willekeurig. We volgen geen duidelijke weg maar rijden kriskras door het boeren landschap. Ik heb zo mijn twijfels. Als we even stil moeten staan voor wegwerkzaamheden check ik toch nog eens de route. Fijn, google maps heeft mijn route tijdens het korte moment van online zijn ‘geoptimaliseerd’ en daarmee al mijn tussenpunten verwijderd. We zijn dus al bijna op onze eindbestemming zonder ook maar een centimeter Great Ocean Road te hebben gezien. We rijden dan ook eerst terug naar Warrnambool (stiekem al wel over de B100) om daar echt te kunnen beginnen met de Great Ocean Road. Als we zover zijn, en twee keer hebben gestopt bij het Great Ocean Road bord omdat de eerste nog niet het officiële bord bleek te zijn, Starten we de langverwachte route. Vanuit Warrnambool beginnend kom je eerst langs de beroemde rotsformaties en kliffen. De weg is mooi, maar nog wel enkele honderd meter van de kust af waardoor je die maar in vlagen ziet. Ik had dat anders voorgesteld eigenlijk. De eerst 50-60 km kom je om de haverklap uitkijkpunten tegen. We nemen ze bijna allemaal. Zo komen we bij Bay of Islands, waar iets uit de kust grote rotsen midden in de zee staan. Het weer vandaag is helder maar veel wind. De zee is hier altijd ruw en de golven slaan dan ook schitterend op de rosten uiteen. De volgende stop is de Bay of Martyrs. Een soortgelijke plek. De kust bestaat uit Limestone wat relatief zacht is. Omdat dit vroeger onder zeeniveau lag is de bovenlaag gehard maar komt regen en zeewater er wel doorheen. Hierdoor lost het zachtere limestone op waardoor uiteindelijk grotten, bogen en, wanneer die instorten, ook ‘eilanden’. Het continu beuken van golven en harde wind zorgt dat de kust zo rauw geschapen is. Dat gebeurt zo al duizenden jaren. Onze volgende stop is The Grotto, waar je goed kan zien hoe in verloop van tijd zo’n boog ontstaat. Er ontstaat eigenlijk eerste een soort grot die steeds verder uitholt. Uiteindelijk stort het dak in en met wat mazzel blijft er een boog achter. De laatste stop van vandaag aan de B100 is The London Bridge, nu ook wel The London Arch genoemd. Het bestond uit een stuk kust dat de zee instak met twee enorme bogen, zodoende enigszins lijkend op de London Bridge. In 1990 storte echter de grootste boog, dichts bij de kust, ineens in. Nu staat er dus enkel nog 1 boog in zee. Tijdens het instorten bevonden zich twee personen op de brug, beide ongedeerd maar wel opgesloten op het nieuwe eilandje. Ze zijn er veilig vanaf gekomen.

Nadat we al deze bijzondere en waanzinnige stukken hebben bekeken en goed uitgewaaid zijn rijden we door naar Port Campbell. Daar aangekomen checken we snel in en lopen een klein rondje. Een klein dorpje met wat barretjes en restaurantjes. We besluiten bij het hotel zelf te gaan eten. Prima keuze. De kamer ziet er luxe uit en we kruipen al vroeg onder de wol. Uitwaaien op het strand maakt moe, laat staan wegwaaien vanaf de Great Ocean Road. Morgen het volgende stuk, dan komen de 12 Apostels aan de beurt.

G’Day