Australie Dag 34

Nadat we allebei lekker lang hebben geslapen worden we wakker en maken ons klaar voor het ontbijt. Dat zit dit keer weer eens in de prijs inbegrepen. Nadat we gegeten hebben en uitgecheckt zijn gaan we weer op pad. Het is vandaag bewolkt en de wind is niet gaan liggen. Het maakt dat de kust er guur en ruig uitziet. Het is wel gaaf om te zien, maar voor foto’s maken is het wat minder. Vrij snel komen we al weer bij de volgende lookout aan. Thundercave en Broken Head. Thundercave is een inham die eindigt in een grot. De zee slaat hier in op de inham en komt zo in de grot terecht waar het een geluid maakt als onweer. Bij broken Head zijn we naar beneden gelopen tot aan het strand. Daar konden we langszij over de rotsen terwijl ook hier de golven op de rotsen inslaan. Het zijn echter grote plateaus dus we kunnen er makkelijk komen en droog blijven. Het geweld van ‘dichtbij’ is waanzinnig. We lopen terug naar de auto en rijden naar de volgende parkeerplaats, wat eigenlijk simpelweg het verlengde van deze blijkt te zijn. Er is alleen nu al geen plek meer. We zetten de auto terug en lopen naar Loch Ard Gorge.

Loch Ard was een Clipper welke zonk ongeveer ter hoogte van dit deel. Het liep tijdens zwaar weer en mist vast op de klippen en zonk binnen 10 minuten. Aan boord was een hele verzameling voor een tentoonstelling in Melbourne, 37 bemanningsleden en 17 passagiers waaronder een Ierse familie die wilde emigreren. Slechts 2 personen overleefde de ramp, de bootsknecht en 1 dochter van de Ierse familie. De bootsknecht spoelde aan land in de Gorge en hoorde kort daarop de dochter, Eva, roepen om hulp. Hij heeft haar aan land gekregen en in de kloof schuilde zij in een grot. De volgende dag heeft Tom, de bootsknecht, hulp ingeroepen. Slechts 4 lichamen zijn geborgen van het schip, de rest is nooit meer gevonden. Slecht een deel van de vracht is terug gevonden en staat in diverse musea. Tom en Eva bleven bij elkaar en zouden gaan trouwen. Voor dit gebeurde vertrok Eva echter toch terug naar Ierland en zij hebben elkaar hierna nooit meer gezien.

Na deze stop rijden we door naar de lookout Razorback. En langgerekte rots waarvan de bovenkant enorm ruw is ingesleten door wind en water. Alles hier ziet er zo ruw uit, je vraagt je af hoe mensen hier in de omgeving kunnen wonen en leven als die wind zo elke dag is.

Dan is het tijd voor de creme de la creme: The 12 Apostles. Het meest gefotografeerd stuk van de hele zuidkust. We kunnen hier tenminste even fatsoenlijk naar de toilet en een kopje koffie halen. We lopen naar de lookout en gelukkig is dit geen klein balkonnetje maar is er echt genoeg ruimte. Moet ook wel want het is hier behoorlijk druk. Het uitkijkpunt loopt eigenlijk in een soort punt. Rechts zie je de immense rotsen in zee staan. Nu de hamvraag, hoeveel zijn het er? Aan de rechter kant zien wij er 5 intact, aan de linkerkant staan er nog 2 maar die blijken bij de Three Sisters te horen (waarvan er 1 is ingestort en verdwenen). We hebben redelijk laag water en we kunnen nog een soort plateau zien waar ooit ook een rots op stond. Door de continue wind en golven blijft er steeds wat van de kust wegslaan, ook op deze rotsen. Er moeten er nog 8 overeind staan (de laatste paar heb ik niet gezien). In 2005 is nummer 9 ingestort en verdwenen. De naam is dan ook vooral commercieel. Het gebied heette eerst The Sow and Pigs. De naam 12 Apostles klonk echter beter voor het toerisme.

Dit is de laatste bekende lookout en we rijden hierna door naar Cape Otway waar een vuurtoren staat. De oudste aan deze kant van de kust. Inmiddels niet meer in gebruik, maar nog volledig in tact en kan ook zo weer gebruikt worden. We lopen hier wat rond maar hebben helaas niet veel tijd. Het is al na half 5 en om 5 uur sluit het park.

Als we weer bij de auto zijn bedenken we wat we gaan doen. Er zijn in het Otway National Park een paar mooie watervallen en we besluiten daar heen te gaan. Alles bij elkaar komen we echter pas een uur later aan bij het startpunt van de eerste waterval. De wandeling er naar toe is ongeveer 30 minuten heen. We moeten vanaf dat punt ook nog bij Apollo Bay zien te komen en dat blijkt ook nog een uur rijden te zijn. We laten de watervallen dan ook maar schieten en rijden via een schitterende weg dwars door het regenwoud naar Apollo Bay. Daar komen we tegen half 8 aan. Er is geen receptie meer maar wel een enveloppe met onze naam en de sleutel van de kamer. Als we de kamer binnenkomen kijken we onze ogen uit. De vorige kamer zag er luxe uit, maar deze slaat alles, met als kers op de taart een bad midden in de kamer! We gaan eerst nog even snel ergens wat eten, maken daarin een verkeerde keuze en eten een middelmatige pizza. Als we klaar zijn komen we er achter dat een klein stukje verderop nog een leuk restaurant zat wat ook nog open was. Maar goed, na het eten gaan we terug en gaan lekker in bad voordat we naar bed gaan. Morgen laatste deel van de Great Ocean Road. Ik ben benieuwd!

G’Day